Μα πώς, θα μπορούσε να αναρωτηθεί κανείς.  Κοιτάζω ένα αγαπημένο δώρο, ένα κολιέ που έχει επάνω ένα μικρό πήλινο σπίτι. Φορώντας το με κατακλύζουν οι σκέψεις. Σκέφτομαι πως  όλα τα υπέροχα και μοναδικά που μας κάνουν αυτούς που είμαστε αλλά και οι  πιθανότητες για όσα μπορούμε να γίνουμε, υπάρχουν  σε ένα αόρατο δίχτυ που δεν μας αποχωρίζεται ποτέ. Η βάση μας, η εσωτερική μας εστία αποτελεί την πυξίδα για όσα θα επιλέξουμε ή θα απορρίψουμε στην πορεία της ζωής μας.

Το εσωτερικό μας σπίτι, ξεπερνά το τούβλινο ή τσιμεντένιο περίβλημα και εκτείνεται μέχρι τις πιο βαθιές μας ιδέες για τον εαυτό μας και τη ζωή. Μέσα του βρίσκονται  όλα όσα ζήσαμε. Ωραία και άσχημα, υπέροχα και  φρικτά.

Στα παλιά συρτάρια των δωματίων του, σκονίζονται τα πρίσματα μέσω των οποίων μάθαμε να μετράμε τον κόσμο. Οι τοίχοι του στολισμένοι με τα σημαντικά μας πρόσωπα και τις μεγάλες μας στιγμές, εκείνες που μας χάραξαν, που μας άλλαξαν και εκείνες στις οποίες γυρνάμε ξανά και ξανά, όταν χρειαζόμαστε θαλπωρή. Τα όνειρά μας, τρόπαια στο σαλόνι ή μικρές ευχές σε χαρτιά κρυμμένα μέσα στις τσέπες ρούχων αλλοτινών.

Κάθε τόσο,  έχει ανάγκη από ένα καλό συγύρισμα για να ανασάνει. Μας ζητά, όταν θολώνει η σκέψη μας και χάνουμε τον ορίζοντα των επιθυμιών μας, ένα μικρό ξεσκόνισμα των πεποιθήσεών μας. Όσα πια είναι αχρείαστα καθώς έχουν επιτελέσει τον σκοπό τους, δεν αντέχουν να στοιβάζονται πιάνοντας χώρο στο παρόν μας. Οι εμπειρίες μας αποζητούν ανακύκλωσή τους σε δύναμη.

Άλλες φορές αισθανόμαστε κυρίαρχοι του εσωτερικού μας σπιτιού και άλλες φιλοξενούμενοι. Όταν το νιώθουμε να στενεύει, να μη μας χωρά πια, χρειάζεται μια αλλαγή, μικρή ή μεγάλη ακόμη και ολική ανακαίνιση.

Σίγουρα χρειάζεται φροντίδα και την ανάληψη πολλών και διαφορετικών ρόλων. Επισκευή των φθορών του χρόνου από την υγρασία των δακρύων, κλάδεμα των ζιζανίων των ενοχών και της αναβλητικότητάς μας, σήκωμα και τίναγμα των χαλιών παλιών φόβων.

Ας μην ξεχνάμε όμως, πως μέσα του ζούμε εμείς  και ας μοιάζει καμιά φορά ότι η ζωή προχωρά μόνη της. Μπορούμε να το αλλάξουμε όσες φορές επιθυμούμε,  μέχρι να νιώσουμε οικεία, μέχρι να γίνει όπως το ονειρευόμαστε!

Όπως και αν επιλέξετε να δομήσετε το εσωτερικό σας σπίτι, μην ξεχάσετε να φτιάξετε μεγάλα και ανοιχτά παράθυρα. Έτσι θα μπαίνει το φως, για να λάμπουν διάφανα τα όμορφα. Τότε θα  μπορείτε να τα δείτε. Αυτό το πήλινο σπίτι που είναι κρεμασμένο στον λαιμό μου, μοιάζει πολύ με το σπίτι του μυαλού μου, με το μέσα μου. Λουλουδάτο, με άνθη που πατούν στις μύτες των φύλλων τους, για να φτάσουν τον ουρανό. Μεγάλα παράθυρα, φωτεινά και έτοιμα να δουν όσα πιο πολλά μπορούν από τον κόσμο μας. Σκεπή στερεωμένη στην ελπίδα, επιφορτισμένη να φυλάει τα σημαντικά και από πάνω όνειρα να κρέμονται πολύχρωμα σύννεφα με pom pom. Ιδού λοιπόν, υλικά και μεταφυσικά,  όσα κουβαλάω μαζί μου!

Ελισάβετ Αγόρου, Μάιος 2021