Νέα εποχή, νέος μήνας, νέος χρόνος. Όλα τα καινούρια κουβαλούν μέσα τους σπόρους επιθυμιών, ονείρων και αναμονής. Αναμονή για όσα ελπίζουμε να πραγματοποιηθούν αλλά και για όσα περιμένουμε να αισθανθούμε, όταν πραγματοποιηθούν.
Τα τελευταία χρόνια η απαίτηση του μετά μοιάζει να σφίγγει επικίνδυνα γύρω μας. Μέσα σε αυτές τις σαρωτικές αλλαγές σε όλα τα επίπεδα που βιώνουμε συλλογικά, έχουμε ταυτόχρονα μια κοινωνία που πιάνει ιλιγγιώδεις ταχύτητες και το «μετά τι;», έρχεται ως επίλογος σε κάθε ολοκλήρωση των δραστηριοτήτων μας. Τα νέα τρέχουν, οι εξελίξεις τρέχουν, οι ανάγκες και τα προαπαιτούμενα αυξάνονται σε έναν κόσμο που περιμένει το επόμενο, χωρίς καν να έχει ολοκληρωθεί το προηγούμενο στάδιο.
Δημιουργείται εντέχνως μια ανάγκη για γέμισμα του άδειου χώρου, για γέμισμα της ημέρας, για κατάληψη κάθε ελεύθερης στιγμής -που είναι ήδη περιορισμένες αυτές οι στιγμές- με κάποια δραστηριότητα. Η ανάγκη της συνεχούς φασαρίας και ενασχόλησής μας με …κάτι. Έτσι απλά για να απασχολούμε το μυαλό μας. Βοηθά άραγε όλη αυτή η φασαρία; Αναρωτιέμαι, πότε εκείνη η μικρή λέξη «μετά», περνά τα λεπτά όρια της στοχοθεσίας και γίνεται τυραννία; Πότε ζούμε μόνο για το επόμενο βήμα, πότε το μετά στερεί τη χαρά από την παρούσα στιγμή και γίνεται εμμονή;
Για να μην παρεξηγηθώ, ανήκω και εγώ στην κατηγορία του ανθρώπου που σχεδιάζει το μέλλον του, οργανώνει, θέλει συνεχώς να εξελίσσεται και να προχωρά. Αυτό είναι θεμιτό και σε κάθε περίπτωση κομμάτι της πορείας μας προς αυτά που θέλουμε να επιτύχουμε. Τι γίνεται όμως, όταν αυτή η αγωνία του μετά διογκώνεται και επισκιάζει το τώρα; Γύρω μας, τα ερεθίσματα μας βομβαρδίζουν συνεχώς με τον επόμενο νέο μεγάλο στόχο. Πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει αλλά και ρωτήσει εμείς οι ίδιοι: «Τι θα κάνεις μετά;», «Ποτέ θα γίνει το τάδε;», «Συγχαρητήρια που ολοκλήρωσες τις σπουδές σου, τι θα κάνεις από εδώ και πέρα;», «Πότε θα βγάλεις το επόμενό σου βιβλίο;», «Πότε… ;»
Ένας αόρατος ανταγωνισμός διογκώνεται και ένα μετά κυριαρχεί με τη συνακόλουθη αγωνία για την προετοιμασία του επόμενου βήματος. Ας μην ξεχνάμε, μέσα σε αυτό το βαρύγδουπο μετά, πως ο καθένας και η καθεμιά μας έχει τους δικούς του χρόνους, τις δικές του ανάγκες, το δικό του εσωτερικό πρόγραμμα για την επίτευξη των επιθυμιών του. Εξάλλου, μας είναι γνωστό από επιστήμονες διαφόρων κλάδων, ότι ένα ήρεμο μυαλό, λίγες στιγμές ανάπαυσης του νου, φέρνουν πολύ καλύτερα και περισσότερα αποτελέσματα από ένα κουρασμένο μυαλό που κυνηγά συνεχώς την επόμενη στιγμή.
Για να ισορροπώ, προσπαθώ να αναπνέω στο τώρα, πριν απλώσω το πόδι μου στο επόμενο σκαλί. Είναι σωτήριο να είμαστε παρόντες , για να βρίσκουμε νηφάλιες στιγμές συνειδητοποίησης! Όταν καταλαβαίνουμε πως το μετά μας πνίγει, να θυμόμαστε πως εμείς οι ίδιοι θέτουμε τα όρια, το χρονοδιάγραμμα και τις απαιτήσεις μας. Ας προσπαθήσουμε να κοιτάξουμε με κατανόηση τον εαυτό μας, αναγνωρίζοντάς του μικρές και μεγάλες νίκες, για να πάρουμε δύναμη. Να ευχαριστιόμαστε τη χαρά της εκπλήρωσης, όταν εκείνη συμβαίνει και όχι να τη μεταθέτουμε σε έναν αόριστο χρόνο, σε κάποιο μέλλον. Γιατί το μέλλον δεν έχει ακόμη συμβεί. Όχι στο μετά που περικυκλώνει και σφίγγει τη στιγμή.
Έχουμε το δικαίωμα και την υποχρέωση απέναντι στον εαυτό μας, να βλέπουμε όσα έχουμε, όσα χτίσαμε και να τα απολαμβάνουμε. Αλλιώς ζούμε σε μια αναμονή, μέχρι το επόμενο σφύριγμα του αγώνα και χάνει η χαρά τη χαρά της. Θυμάμαι να πάρω μια ανάσα, κάνοντας ένα βήμα πίσω. Θυμάμαι να αδειάζω από τη φασαρία γύρω μου, μικρές στιγμές για διαύγεια. Να θαυμάζω τα μικρά διαμαντάκια της καθημερινότητας, την παρουσία ψυχή και σώμα.
Εύχομαι να ονειροπολούμε χωρίς να γλιστράνε οι στιγμές, αλλά μέσα σε αυτές. Μα πιο πολύ επιθυμώ, να μη ζούμε στη διαρκή τρέλα της επίτευξης του επόμενου, του πάντα επόμενου. Μπορούμε να βρίσκουμε τη γείωση στον εαυτό μας. Βοηθώ την ψυχή μου με τα πιο απλά, καθημερινά τελετουργικά: μια βόλτα, λίγες στιγμές χαλάρωσης του νου χωρίς να αναζητώ διακαώς κάποιο νέο ερέθισμα, αλλά απολαμβάνοντας αυτό που ήδη έχω. Μπορώ να χαρώ αυτά που έχω στο εδώ και τώρα. Εύχομαι να το θυμάμαι, εύχομαι να το θυμάσαι και εσύ!
Ελισάβετ Αγόρου, δασκάλα και συγγραφέας
