Για το γλυκύτερο πλάσμα της ζωής μας…

Στην αρχή όλων ήταν η γιορτή της μητέρας. Κάθε δεύτερη Κυριακή του Μάη το ξέραμε όλοι από το σχολείο, κι αργότερα πάλι φρόντιζε το μάρκετινγκ γι αυτό, σαν όλες τις γνωστές ημέρες στο στυλ του Αγίου Βαλεντίνου. Πρόσφατα προστέθηκε και η γιορτή του πατέρα, θέλοντας ίσως να διορθώσει την αδικία που του γινόταν πάντα. Ε, γιατί μια ζήλεια υπήρχε στην ατμόσφαιρα, ειδικά στους μπαμπάδες που ήταν οι μόνοι κουβαλητές του σπιτιού κάποτε, και διεκδικούσαν κι αυτοί το τρόπαιό τους.

Ιστορική αναδρομή

Από την αρχαιότητα η μητέρα υμνήθηκε όσο κανείς άλλος ρόλος, ίσως γιατί συμβολικά εκείνη γεννά τα πάντα, εκείνη δίνει ζωή στα πάντα. Η γιορτή αυτή της γονιμότητας προσδιορίζεται χρονικά στις αρχές της Άνοιξης, τότε που αρχίζει η γη να φέρνει στην επιφάνεια ό,τι κρύβεται στα σπλάχνα της με ζωή. Η έννοια της μητέρας πήρε τη μορφή της θεάς Δήμητρας. Το όνομα αυτό γεννήθηκε από τη γαία – Γη + Μήτηρ. Γη + Μήτηρ = Δημήτηρ – Δήμητρα. Η Γαία, σύζυγος του Ουρανού ήταν η θεοποίηση του πλανήτη μας.

Στη σύγχρονη εποχή η γιορτή της μητέρας ξεκίνησε στην Αμερική από την Άννα Τζάρβις. Αφορμή σ’ αυτό έδωσε το γεγονός ότι η μητέρα της απέκτησε έντεκα παιδιά, από τα οποία επιβίωσαν μόνον τα τέσσερα. Η μητέρα της απεβίωσε την 9 Μαΐου 1905. Στην τιμή της μνήμης της Μητέρας της η Άννα Τζάρβις αφιέρωσε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της.

Ίσως επιθυμούσε να πραγματοποιήσει μία επιθυμία της, αυτή που κάποτε είχε εκδηλωθεί στην αίθουσα του Κατηχητικού, όπου η μητέρα της είχε ευχηθεί να υπάρξει κάποτε μία ημέρα όπου θα τιμώνταν ο ρόλος και οι ακάματοι αγώνες της γυναίκας-Μητέρας.

Στη δεύτερη επέτειο του θανάτου της μητέρας της οργάνωσε επιμνημόσυνη δέηση στο ναό του Αγίου Ανδρέου των Μεθοδιστών. Το 1908 η Άννα έστειλε για την επιμνημόσυνη δέηση 500 γαρύφαλλα (τα αγαπημένα λουλούδια της μητέρας της) με ένα σημείωμα που εξηγούσε τον συμβολισμό της πράξεώς της: «Σε κάθε παριστάμενο να δοθεί ένα γαρύφαλλο λευκό. Στις μητέρες να δοθούν δύο, στη μνήμη της ημέρας. Αυτά τα πεντακόσια γαρύφαλλα δόθηκαν από μια αγαπημένη κόρη στη μνήμη και ως ένδειξη ιερού σεβασμού προς την καλή και πιστή μητέρα της, την Ανρίβς Τζάρβις, η οποία δούλεψε πιστά και αφιλοκερδώς για 22 χρόνια, ως άμισθη δασκάλα στο κατηχητικό σχολείο…». Έτσι το γαρύφαλλο καθιερώθηκε ως το άνθος της Μητέρας, μέχρι σήμερα…

Τον Μάιο του 1914, ο εκπρόσωπος της Πολιτείας της Αλαμπάμα Χέφλιν και ο γερουσιαστής του Τέξας Σέρπαντ εισήγαγαν ψήφισμα, βάσει του οποίου η δεύτερη Κυριακή του Μαΐου θα αφιερώνονταν στη μνήμη και την τιμή της Μητέρας. Το ψήφισμα έγινε δεκτό τόσο από τη Βουλή όσο και από τη Γερουσία και κυρώθηκε από τον Πρόεδρο των Η.Π.Α. Ουΐλσον. Με την πάροδο του χρόνου όλο και περισσότερες χώρες καθιέρωναν την Εορτή της Μητέρας μέχρις ότου έγινε παγκόσμια γιορτή, τη δεύτερη Κυριακή Μαΐου.

Στο παρόν

Μητρότητα. Πολλές γυναίκες την πόθησαν. Άλλες την απέκτησαν, τη βίωσαν, άλλες όχι. Άλλες δεν την αποδέχτηκαν ποτέ κι άλλες την άξιζαν περισσότερο αλλά δεν την είχαν. Άλλες χωρίς να το συνειδητοποιήσουν βρέθηκαν με πολλά παιδιά, γιατί κανείς δεν τους βοήθησε να ελέγξουν τη γεννητικότητα. Άλλες παρέμειναν σε ένα παιδί γιατί δεν ήταν εύκολη η απόκτηση ενός δεύτερου ή γιατί δεν βοήθησαν οι οικογενειακές ή οι οικονομικές συνθήκες. Όπως κι αν έχει η μητρότητα είναι μία επίκτητη ικανότητα, η οποία εξελίσσεται στον χρόνο και αυξάνεται ίσως και με την εξάσκηση, θα έλεγα. Είναι ταλέντο ή διδάσκεται; Μπορεί και τα δύο. Σίγουρα κάποιες θεωρούνται πιο ταλαντούχες από άλλες σε αυτό, κάποιες άλλες γυναίκες το ψάχνουν καθημερινά. Σήμερα διαβάζουν όλο και περισσότερα εγχειρίδια πάνω στη μητρότητα, στην προσπάθειά τους να βελτιώσουν τις γνώσεις και τις εμπειρίες τους. Σίγουρα όμως όλες κάπου στην πορεία μπερδεύονται περισσότερο γιατί τελικά ό,τι ταιριάζει σε έναν δεν ταιριάζει απόλυτα και στον άλλο.

Μήπως τελικά η μητρότητα είναι συναίσθημα; Μήπως δεν έχει να κάνει με τεχνικές γνώσεις και manuals για τον χειρισμό των παιδιών; Πιστεύω πως πάνω απ’ όλα είναι συναίσθημα ή ακόμη καλύτερα ένα πολυ-συναίσθημα που περιλαμβάνει την αγάπη, την αφοσίωση, την υπέρβαση του εγώ, την προστασία, την προνοητικότητα, τη φροντίδα, την κατανόηση, τον αλτρουισμό και μια σειρά ακόμη συναισθημάτων που γεννιούνται κι αυτά σιγά σιγά με τον χρόνο. Ναι, γιατί πιστεύω πως κάθε συναίσθημα θέλει τον χρόνο του για να το βιώσεις και το χρόνο του για να εξελιχθεί ή να παγιωθεί. Δεν πιστεύω πως κανείς μπορεί να σου μάθει πώς θα νιώθεις σαν μητέρα προς το παιδί σου, γι αυτό ακριβώς δεν υπάρχουν καλές και κακές μητέρες. Η αυτογνωσία μας που προκύπτει από τη βαθιά βουτιά στον εαυτό μας και η εξέλιξή μας σαν άτομα, μας γεννάει νέα και πρωτόγνωρα συναισθήματα που ποτέ πριν δεν είχαμε νιώσει.

Τα παιδιά δεν είναι μόνο η συνέχειά μας. Είναι και η εξέλιξή μας σαν άνθρωποι. Τους δίνουμε τα εξωτερικά χαρακτηριστικά μας αλλά κυρίως είμαστε η πηγή τους. Από εμάς θα γεννήσουν συμπεριφορές που σε ένα άλλο περιβάλλον ίσως δεν είχαν, από τη δική μας υπεύθυνη συμπεριφορά θα διδαχθούν το να πορεύονται κι αυτά με ενσυναίσθηση και υπευθυνότητα.

Εννιά στις δέκα φορές στην Ελλάδα ο ομφάλιος λώρος αργεί να κοπεί με τη μητέρα. Ίσως περισσότερο σε μας παρά σε άλλες μητέρες σε άλλα κράτη. Δεν ξέρω αν είναι καλό ή κακό αυτό, αλλά η πιο πρόσφατη ιστορία μας και τα άπειρα περιστατικά αυτοθυσίας μητέρας για χάριν του παιδιού της, αποδεικνύουν πως τελικά η μάνα είναι μόνο μία και όλοι το έχουμε βιώσει πρώτα σαν παιδιά οι ίδιες. Όποια κι αν είναι λοιπόν η μητέρα είναι μοναδική και σίγουρα δεν μπορεί να συγκριθεί με τη διπλανή της για το δικό της παιδί. Γι αυτό κορίτσια όχι άλλες ενοχές και συγκρίσεις. Γιατί η σύγκριση πρέπει να είναι πάντα με τον παλιότερο εαυτό μας.

Μια χαρούμενη Κυριακή της Μητέρας!

Αναφορά

http://lastpoint.gr/i-giorti-tis-miteras-echei-tis-rizes-tis-stin-archaia-ellada/