Ιστορίες ζωής που περικλείονται κάτω από την ίδια στέγη, μα κυρίως που κρύβονται στο πλαίσιο των κοινών αναμνήσεων πέντε γυναικών (μία μητέρα και τέσσερις κόρες στην αρχή της ενήλικης ζωής τους), αποτελούν το επίκεντρο της ιστορίας των “μικρών κυριών”. Οικογενειακές σχέσεις και προσωπικές προσδοκίες συναντούν σημείο σύγκλισης στο σκηνικό μιας μακρινής εποχής.
Ενώ αρχικά μπορεί κανείς να παρατηρήσει στοιχεία που ξεχωρίζουν στη συγκεκριμένη ταινία, όπως η παρουσίαση των χαρακτήρων, οι ενδυμασίες και η μουσική, στη συνέχεια μπορεί να εντοπίσει λεπτομέρειες που σχετίζονται με το σενάριο και ανταποκρίνονται πλήρως στην εποχή που η κεντρική ιδέα είχε καταγραφεί.
Στις ερμηνείες αντικατοπτρίζονται με σαφήνεια όχι μόνο οι ιδιοσυγκρασίες των πρωταγωνιστριών και οι μεταξύ τους διαφοροποιήσεις, αλλά και οι στόχοι, οι τρόποι σκέψης και οι αντιδράσεις τους ανά περίπτωση. Η παρουσία του γείτονα και φίλου Laury ως αντρικής φιγούρας σε ένα σπιτικό από το οποίο λείπει ο πατέρας (στον πόλεμο), είναι η πινελιά που κάνει τη διαφορά.
Η Jo March, η μία εκ των τεσσάρων γυναικών, περιγράφει τις στιγμές που μοιράστηκε με την οικογένειά της, τα γειτονικά πρόσωπα και τον προαναφερθέντα Laury (ένα πρόσωπο με το οποίο συνδέθηκε με ιδιαίτερο τρόπο), όπως η ίδια τις βίωσε.
Μέσα από εικόνες, ήχους, αρώματα και πολλές καλλιτεχνικές ανησυχίες, μεταδίδει στον θεατή το αίσθημα μιας μισοτελειωμένης παιδικότητας και την αρχή μιας ενηλικίωσης η οποία συνεπάγεται και αποχωρισμό, απομάκρυνση και αποστασιοποίηση, σε πολλά επίπεδα. Σκληρή δουλειά αλλά και ανέμελες στιγμές συνθέτουν τις αναμνήσεις της.
Είτε γεωγραφικά μιλώντας είτε συναισθηματικά, η νεαρή συγγραφέας και δασκάλα, αδελφή και φίλη, αντιμετωπίζει ένα επερχόμενο τέλος που σηματοδοτεί μια εκκίνηση μη προσχεδιασμένη. Κάτι παρόμοιο και ταυτοχρόνως αρκετά διαφορετικό βιώνουν και οι αδελφές της, με τις οποίες ο θεατής νιώθει να ταυτίζεται ουκ ολίγες φορές.
Εν ολίγοις, η Jo ολοκληρώνει την περιήγησή της στην διαδικασία της ανάπτυξης αλλά και της αποδοχής που επέρχονται όταν τα νεανικά χρόνια φεύγουν.
Η ταινία κινείται εντός ενός πολύ συγκεκριμένου πλαισίου, όπου περικλείονται οι ζωές, οι σκέψεις και οι σχέσεις των ανθρώπων της ζωής της κεντρικής ηρωίδας, όμως μέσα στις συμπεριφορές, στα κίνητρα και τις τελικές αποφάσεις (ή συγκυρίες), μπορεί κανείς εύκολα να εντοπίσει μια διαχρονική ισχύ.
Η σύνδεση της υπόθεσης με προβληματισμούς που μια γυναίκα μπορούσε να έχει το 1860-70 είναι άρρηκτη. Αποκορύφωμα, το όνειρο της πρωταγωνίστριας και η τελική του έκβαση. Ο έρωτας δεν είναι ένα κομμάτι των βιωμάτων της που παραγκωνίζεται ωστόσο, όσο και αν επιλέγει να μην τον θέσει ως κυρίαρχη προτεραιότητά της.
Όντας συγγραφέας του δικού της βιβλίου, η Jo γράφει και σβήνει ανάλογα με τις επιθυμίες της και τα όρια που η ίδια θέτει, εν έτει 1860-70.
Τα σχόλια δικά σας.
Σταματία Καλλιβωκά