Πολλοί θα αναρωτηθούν τί θα περιλαμβάνει αυτή η στήλη. Επειδή ποτέ δεν πιστεύαμε στην κενή ομορφιά της γυναίκας, ως μεμονωμένο γεγονός, αλλά σαν σύνολο διαφόρων παραγόντων και ειδικά την αντανάκλαση μιας πολύπλευρης προσωπικότητας, με αυτήν τη στήλη θέλουμε να τροφοδοτούμε το νου, με όμορφες εμπειρίες μάθησης, με ό,τι αυτό συμπεριλαμβάνει. Η γυναίκα πρέπει και οφείλει να μαθαίνει, οτιδήποτε την προάγει και την πηγαίνει ένα βήμα πιο πέρα. Ανάμεσά μας ζουν γυναίκες που δεν είχαν ευκαιρίες όταν ήταν η ώρα αυτή. Είτε γιατί είχαν αυστηρούς πατεράδες που τις σταμάτησαν, είτε γιατί τα οικονομικά της οικογένειας δεν το επέτρεψαν, είτε γιατί υπήρξε ένας πρώιμος γάμος ή μία πρώιμη επαγγελματική ενασχόληση, και επειδή ποτέ δεν είναι αργά για μάθηση και διεύρυνση των οριζόντων μας, εδώ θα βρίσκουμε πράγματα που μας προάγουν, είτε είναι σεμινάρια, είτε είναι ξένες γλώσσες, είτε on-line εκπαίδευση, είτε βιβλία εκπαιδευτικά ή απλά βιβλία που μπορούν να μας ταξιδεύουν, σε άλλους τόπους και άλλες εποχές…

Τριλογία «Οι δρόμοι της καταιγίδας» της Άννας Γαλανού

 Είχε ήδη κυκλοφορήσει το τρίτο βιβλίο της σειράς και δεν είχα ποτέ ξαναδιαβάσει βιβλίο της συγκεκριμένης συγγραφέως, αν και δεν ήταν άγνωστο όνομα. Όπως κάνω πάντα, διαβάζω την περίληψη, κάποια κριτική, και συνήθως το βιογραφικό του συγγραφέα. Το βιογραφικό της Άννας ήταν πλούσιο, όπως πλούσιο είναι πολλών κρητικών συγγραφέων, άνθρωποι προικισμένοι και δημιουργικοί σε πολλούς τομείς. Μία Κρήτη αυτοτελής και δυνατή, δεν είναι τυχαίο μέσα από τις δυσκολίες που έχει περάσει και οι οποίες αναλύονται γλαφυρά αλλά και σκληρά από την πένα της Άννας. Μιας και η κόρη μου μού είχε χαρίσει ένα βιβλίο για την ημέρα της μητέρας, το οποίο δεν μου έλεγε κάτι και μάλλον μου έμοιαζε με θρίλερ, που δεν είναι το φόρτε μου, αποφάσισα να το ανταλλάξω στο τοπικό βιβλιοπωλείο με το πρώτο βιβλίο της σειράς και να ξεκινήσω. Ήταν την περασμένη άνοιξη και πέρασα σχεδόν όλο το καλοκαίρι για να ολοκληρώσω. Πέρασα κάποιους υπέροχους μήνες πάνω στα τρία αυτά βιβλία, ενώ πολλές φορές αγοράζω βιβλία και τα διαβάζω λίγο αργότερα, βάζοντάς τα σε σειρά προτεραιότητας. Εδώ όμως ήταν αλλιώς. Τελειώνοντας το ένα βιβλίο ήθελα με βιάση να αγοράσω το επόμενο, είχα την ίδια αίσθηση που έχει κάποιος όταν τελειώνει το επεισόδιο της αγαπημένης του σειράς, «πάνω στο καλό, πάνω στη γλύκα», όπως λέμε συνήθως.

Η Άννα με ξενάγησε στην εποχή της Ενετοκρατίας στην Ελλάδα, για την οποία μπορεί να έχουμε διαβάσει σε βιβλία ιστορίας, τα οποία μιλούν για τα γεγονότα όπως όλα τα εγχειρίδια, ψυχρά και αδιάφορα. Γι’ αυτό πάντα προτιμούσαμε τις πολύ ενδιαφέρουσες πηγές και παραθέματα στο πλάι του βιβλίου, που μας έβαζαν στο κλίμα της εποχής πιο παραστατικά από τα ίδια τα γεγονότα. Έτσι λοιπόν και η Άννα με πήρε από το χέρι κι ήταν σα να με ξεναγούσε στο νησί της, στο σπίτι της. Κι ενώ η βιβλιογραφική της έρευνα την οποία παραθέτει στο τέλος ήταν πλούσια, δεν ένιωσα ούτε μια στιγμή πως το κείμενό της πλατειάζει ή παραπαίει μεταξύ μυθοπλασίας και ιστορίας. Ήταν σα να ήμουν εκεί παρούσα στα γεγονότα, σαν να έπασχα κι εγώ μαζί με τους ήρωες, είτε μαζί με τους πειρατές στις δυτικές ακτές της Κρήτης, είτε στα βρωμερά αμπάρια των πλοίων μαζί με τις σκλάβες, είτε στο πολύβουο λιμάνι της Κωνσταντινούπολης, του Χάνδακα ή τα λασπερά σοκάκια της Ενετικής Θεσσαλονίκης.

Κάθε βιβλίο της ενιαίας ιστορίας έχει και έναν πρωταγωνιστή, ανοίγοντας τον χορό μία τραγική μητέρα και τη Θυσία της, που δίνει τη σκυτάλη στην εξίσου τραγική κόρη, που κυριαρχεί με τη ζωή της στο πρώτο βιβλίο, με τα δύο επόμενα βιβλία να μιλούν για το καθένα από τα δικά της παιδιά και τα δικά τους πάθη, πάθη χωρίς τελειωμό, αφού έχουν μέσα τους το στοιχείο της Εκδίκησης, που κυριαρχεί στις ζωές όλων, μέχρι να επέλθει η ανέλπιστη Εξιλέωση, η λύτρωση, η νέμεσις … Αρχαία τραγωδία, με δυνατούς ήρωες και χαρακτήρες, με σμιλεμένη κάθε τους πτυχή ως την παραμικρή λεπτομέρεια, η Άννα Γαλανού, δεν μας αφήνει με ερωτηματικά, ούτε με απορίες, ούτε με χάσματα, αλλά ολοκληρώνει κάθε ιστορία, κάθε μικρό γεγονός πριν πάει στο επόμενο. Είναι σα να μαθαίνουμε ιστορία ξανά από την αρχή, αλλά ζώντας μέσα στα γεγονότα της εποχής, σα να είμαστε κι εμείς κομπάρσοι κάπου εκεί κρυμμένοι, παρακολουθώντας τα πάθη των ηρώων, σα να είμαστε ο αμαξάς, η καμαριέρα του αρχοντικού, η σκλάβα του χαρεμιού, ο ιπποκόμος, ο βοηθός του ταβερνιάρη, ο χαμάλης του λιμανιού. Και όλο αυτό είναι που σε κάνει να μη θες να βγεις από το βιβλίο, αλλά χωρίς ανάσα, λαχανιασμένος, να θέλεις να διαβάσεις παρακάτω, για να ανακαλύψεις τα νέα εμπόδια, τις νέες συμφορές, τις νέες περιπέτειες ή επιπλοκές των ηρώων. Διαβάζεις καλπάζοντας όπως κάλπαζε πάνω στο άλογο η θαρραλέα Ρούσσα αλλά κι η εξίσου ατρόμητη συνονόματή μου Αριάδνη, μέχρι να βρει την έξοδο από τον φοβερό της «λαβύρινθο»…