Ήταν ένα ζεστό πρωινό μιας λουσμένης με φως ημέρας. Από αυτές που όταν τις ζεις λες “δεν θέλω να πεθάνω ποτέ”. Ήμουν μπλοκαρισμένη στο φανάρι, εκεί που καταλήγει η Λεωφόρος Αθηνών, όπως κατευθύνεσαι από Αμφιάλη προς Πειραιά. Αριστερά πας για Κερατσίνι, δεξιά για Πέραμα και μπροστά με ένα ζικ ζακ περνάς απέναντι στην ιχθυόσκαλα προς Δραπετσώνα και το λιμάνι. Λίγο και για πάντα έμεινα εκεί. Είχα βάλει αγαπημένη μουσική και λίγο με πείραζε που τελικά είχαμε μπλοκαριστεί.
Ο όχλος των ανυπόμονων με ανάγκασε να σηκώσω τα τζάμια. Τουλάχιστον η ευφορία των μουσικών στιγμών με κλειστά παράθυρα είναι ακόμα πιο έντονη. Ήμουν καλά και όταν είσαι καλά, μπορείς να γυρίζεις το κεφάλι σου παρατηρώντας σε όλες τις κατευθύνσεις. Δεξιά ο οδηγός έχει βγάλει το κεφάλι έξω, αναζητώντας απειλητικά τον ένοχο της καθυστέρησης. Ο μπροστινός με το τζιπ έχει παρατήσει ήδη το αυτοκίνητο ψάχνοντας την ικανοποίηση να μάθει πρώτος τι συμβαίνει. Ίδια αναστάτωση και πίσω μου.
Κύματα διαμαρτυρίας έρχονται και από εκεί, θαρρείς ότι περνούν πάνω από το μικρό φιατάκι μου πριν καταλήξουν με μανία στον προορισμό τους
Αριστερά, μα τι γίνεται αριστερά; Εδώ η ζωή είναι λίγο διαφορετική, εδώ ρέει άλλη ενέργεια.
Ένας τολμηρός νέος έχει βγάλει σαν χέλι το μισό σώμα έξω από το παράθυρο του οδηγού υψώνοντας στον ουρανό του αυτοκινήτου μια χειρόγραφη ταμπέλα με δυο ίδια γράμματα Ε Ε. Γελάει και την κυματίζει με λαχτάρα στο μπροστινό του αυτοκίνητο.
Να σε αυτό το μπλε αυτοκινητάκι που στη θέση του οδηγού είναι ένα όμορφο κορίτσι. Αυτό που κρύβει τα μάτια του από συγκίνηση και μικρή ντροπή. Γελάει όμως, φάνηκε το γέλιο τώρα που επιτέλους πήρε τα χέρια από το πρόσωπο.
Με αυτό το ζωγραφιστό γέλιο κολλημένο, ανοίγει την πόρτα, τρέχει και του δίνει ένα γρήγορο φιλί στο στόμα κρατώντας με τα δυο της χέρια το πρόσωπό του. Του λέει δυο λόγια στο αυτί πριν επιστρέψει πίσω στη θέση της. Στα χέρια της έχει πάρει για πάντα και το λάφυρό της. Κρατά σφικτά το ακατανόητο ΕΕ
Χαμηλώνω τη μουσική στο μηδέν, ανοίγω τα παράθυρα να μπει ο ζωογόνος αέρας τους μέσα. Κοιτώ πάλι και πάλι προς την πλευρά τους, κοιτώ προς το θαύμα του έρωτα. Δεν σταμάτησαν να τον πιστοποιούν αξιοποιώντας κάθε δευτερόλεπτο.
Κάποια στιγμή ο δρόμος ξεμπλοκάρει. Οι μηχανές παίρνουν μπρος και πάλι.
“Είσαι Έρωτας κορίτσι μου”, ακούγεται η φωνή του μαζί με το τελευταίο κορνάρισμα του τελευταίου ανυπόμονου.
“Είσαι Έρωτας ΕΕ”, έγινε κατανοητό επιτέλους και από μένα
Να το δηλώνουμε, να το κυματίζουμε, να το τραγουδάμε. Όταν υπάρχει. Και όταν δεν υπάρχει να αισιοδοξούμε γιατί κάπου στο δρόμο είναι. Να είμαστε καλά για να μπορούμε να έχουμε το νου μας μπρος, πίσω, δεξιά, αριστερά. Και πάνω να κοιτάμε γιατί μπορεί να έρθει ουρανοκατέβατος, εντελώς απρόσμενος και ολοκληρωτικός.
Πού να ναι σήμερα του Αγίου Βαλεντίνου αυτό το αγόρι, πού να ναι αυτό το κορίτσι! Που να είναι και αυτή η δήλωση ΕE; ….
Μαργαρίτα, Φεβρουάριος 2021
