Ανάδυση ή κατάδυση; Το αίνιγμα που εντέχνως μας έβαλε ο συγγραφέας κατά την παρουσίαση του βιβλίου. Δεν το είχα διαβάσει ακόμη και κοιτούσα επί ώρα πολλή το εξώφυλλο. Λοιπόν είναι ανάδυση. Η στάση του σώματος. Η προσπάθεια του ανθρώπου που “πνίγεται” να βγει στην επιφάνεια. Τα πόδια τεντωμένα σε point, τα χέρια ανοιχτά για να δίνουν ώθηση, το πρόσωπο με τα χείλη στραμμένα προς την επιφάνεια προσπαθώντας να μη χάσουν ούτε δευτερόλεπτο ανάσας μόλις βγουν έξω. Ο άνθρωπος που βυθίζεται ή θέλει εσκεμμένα να βυθιστεί είναι παρατημένος στη μοίρα του. Το κορμί χαλαρό. Είναι πολλοί που περιμένουν μιαν ανάδυση. Και πολλές ηρωίδες ανάμεσα μας που δεν είναι ηρωίδες βιβλίων. Το λευκό ρούχο και η αμφίεση γενικά μας προϊδεάζει για χορεύτρια ή νύφη.
Διαβάζοντας την ιστορία της Μελέκ και την έντονα συγκινησιακή της εξιστόρηση, ένιωσα πως ο συγγραφέας έχει μικρασιατικές καταβολές…
Κατά τις περιγραφές του ήρωα μετά την γνωριμία του με την Πέρσα και το πρώτο 24ωρο που περνούν μαζί, μας δίνεται η ευκαιρία να καταλάβουμε κι εμείς οι γυναίκες τους άντρες όταν δεν κάνουν αυτοί το πρώτο βήμα, τί είναι αυτό που τους κρατάει.
Στο βιβλίο υπήρχαν στοιχεία αστυνομικού μυθιστορήματος και το θέμα με τις παράνομες υιοθεσίες-αρπαγές παιδιών που γινόταν κατά κόρον μεταξύ 1975-1980 (πολλές ανάλογες περιπτώσεις). Το σύγχρονο θέμα με την εκμετάλλευση γυναικών, κυρίως αλλοδαπών, πολλά καθημερινά θέματα όπως της οικονομικής κρίσης και μετανάστευσης των νέων, έντονο το θρησκευτικό στοιχείο, έντονο το τουριστικό στοιχείο (Τζια, Γαλαξίδι, Ιωάννινα, Πάτμος, Πλάκα). Το αποκορύφωμα ήταν ο παραλίγο πνιγμός της νύφης, παρμένο από αληθινή ιστορία που συνέβη πρόσφατα και κατέληξε σε θάνατο. Επίσης θίγεται και το γεγονός, του πόσο πολύ μας βοηθάει σήμερα η τεχνολογία στην αναζήτηση χαμένων προσώπων. Σε πολλά σημεία το αστυνομικό στοιχείο άφηνε πίσω του «ίχνη» σαν κομμάτια κολάζ, που αργότερα ο αναγνώστης συνθέτει.
Μου αρέσει το happy end, μου αρέσει η κάθαρσις που επήλθε (αρχαία τραγωδία), ο έξυπνος χειρισμός του μύθου της Περσεφόνης (ελληνικό στοιχείο-μυθολογία).
Ο πνιγμός παίζει κυρίαρχο ρόλο σε όλο το μυθιστόρημα. Κυριολεκτικός και μεταφορικός. Όπως της Αθηνάς, μιας γυναίκας που ” ασφυκτιά ” δίπλα σε έναν τύραννο άντρα κι ήρθε η ώρα να αναπνεύσει, καθώς αναδύεται στην «επιφάνεια» μετά από πολλά χρόνια και παίρνει τη ζωή στα χέρια της.
