Στην εποχή που διανύει η χώρα μας, ανάμεσα σε χίλια μύρια προβλήματα, μαστίζεται και από την υπογεννητικότητα. Οι περισσότερες οικογένειες που είναι σε παραγωγική ηλικία παραμένουν με ένα παιδί, ενώ πολλά είναι τα ζευγάρια γύρω μας που πασχίζουν να αποκτήσουν ένα παιδί αλλά χωρίς αποτέλεσμα.

Πολλοί είναι οι λόγοι τα μοναχοπαίδια αυξάνονται με αλματώδεις ρυθμούς. Μαζί τους αυξάνονται πολλά κοινωνικά προβλήματα, όπως η μοναξιά, η αποξένωση, το «σβήσιμο» ολάκερων οικογενειών και ονομάτων, η έλλειψη συγγενών και οικείων προσώπων, η απρόσωπη κοινωνία. Συνάμα η έλευση στη χώρα μας χιλιάδων αλλοεθνών κατοίκων και η μείωση του ελληνικού πληθυσμού εγκυμονεί κινδύνους το ελληνικό στοιχείο να γίνει μειονότητα.

Η πρώτος και σοβαρότερος λόγος που τα ζευγάρια παραμένουν στο ένα παιδί είναι από τη στιγμή που η γυναίκα απέκτησε έναν πιο ενεργό ρόλο στην κοινωνικοοικονομική ζωή. Τα βάναυσα ωράρια 9-5 ή έστω 8-4 που ελάχιστα εναρμονίζονται με τη σχολική ζωή απαιτούν τη βοήθεια είτε παππούδων και οικιακών βοηθών, είτε παιδικών σταθμών, νηπιαγωγείων και σχολείων με διευρυμένο ωράριο, τα οποία όλα αυτά απαιτούν και πολλά χρήματα από τους μισθούς των ζευγαριών. Και όσο και αν η απόκτηση παιδιών δεν θα έπρεπε να προτάσσει το χρήμα ως παράγοντα, όμως παίζει καθοριστικό ρόλο. Ο σοβαρότερος λόγος είναι η έλλειψη χρόνου με τα παιδιά. Η φροντίδα τους δεν έγκειται μόνο στη διατροφή, ντύσιμο, εκπαίδευση, κλπ., πράγματα που αποκτώνται δηλαδή με το χρήμα, όσο η έγνοια γι’αυτά και η συνεχής φροντίδα τους, η αγάπη, η προσοχή προς τις ανάγκες τους και κύρια τις συναισθηματικές. Η σημερινή οικονομική ανέχεια, η ανεργία, η μείωση των μισθών και η μετανάστευση, έχουν επιτείνει έντονα το πρόβλημα.

Από την άλλη πλευρά έχουμε το φαινόμενο της γυναικείας φιλαρέσκειας. Όλο και περισσότερο οι νεαρές μανούλες θέλουν να επιστρέψουν γρήγορα στο σώμα και την ένδυση προ-τοκετού και σε όλες γενικά τις γυναικείες συνήθειες που είχαν πριν αποκτήσουν το βλαστάρι τους, με αποτέλεσμα από τη μια να μην προχωρούν σε θηλασμό για να μην χαλάσουν όπως πιστεύουν το στήθος τους κι από την άλλη να μην θέλουν δεύτερη εγκυμοσύνη που θα τις κάνει να αποχαιρετήσουν για πάντα την ονειρεμένη σιλουέτα, τα μικροσκοπικά εσώρουχα και τα λεπτά μπράτσα και καλλίγραμμα πόδια. Αντί των παιδιών λοιπόν προτιμούν να ξοδεύουν εκατοντάδες ευρώ στα κομμωτήρια και στο αψεγάδιαστο μανικιούρ-πεντικιούρ, αλλά και στις μπουτίκ, ανανεώνοντας συχνά την γκαρνταρόμπα τους.

Ένας τρίτος λόγος που τα μοναχοπαίδια αυξάνονται είναι τα πολύ συχνά διαζύγια. Πολλές φορές η απόφαση για ένα γάμο λαμβάνεται επιπόλαια και με βάση τον έρωτα ή τη σαρκική απόλαυση. Όμως ο γάμος και η δημιουργία οικογένειας σημαίνει πως τα ζευγάρια πρέπει να ξεκινήσουν και να διατηρήσουν αυτό που έστησαν και με καθημερινή δουλειά να συνεχίσουν να «χτίζουν» το οικοδόμημα της οικογένειας, γιατί αυτό είναι η βάση μας για τη ζωή και την ύπαρξή μας. Οικογένεια δεν είναι κάνω ένα παιδί απλά για να κάνω, ή για να δώσω το όνομα του πατέρα μου, ή να διαιωνίσω το είδος, να αποδείξω το ποιος είμαι, κλπ. Τα παιδιά δεν είναι κτήμα μας, ούτε έκθεμα προς επίδειξη, ούτε το δικό μας ανεκπλήρωτο. Είναι η συνέχειά μας, κομμάτι από εμάς και πρέπει να χαιρόμαστε όταν έχει στοιχεία και από τις δύο πλευρές. Αυτό σημαίνει πως έχει τις προϋποθέσεις να γίνει ένα πολυσύνθετο άτομο, προικισμένο από δύο, όσο και να δεν μας αρέσει πολλές φορές. Πρέπει να υπάρχει πολύ υπομονή και φροντίδα και από τους δύο γονείς, ακόμη κι αν υπάρξει διαζύγιο. Ό,τι διδάξουμε αυτό θα λάβουμε πίσω, ό,τι κακό βγάλουμε θα γυρίσει πίσω μπούμερανκ. Στην περίπτωση ενός γρήγορου διαζυγίου με ένα παιδί, καταδικάζουμε αυτό το παιδί σε αφόρητη μοναξιά διότι δεν προλαβαίνει να ζήσει τη χαρά του να αποκτήσει έναν αδελφό ή μία αδελφή που θα του γεμίσουν τη ζωή του. Πολλές φορές επιπλέον βιώνει και την απόρριψη ή την αδιαφορία του ενός γονιού που δεν ζει μαζί του, κι αυτό επιτείνει ακόμη περισσότερο τα προβλήματα στον ψυχισμό του.

Έχουμε και την άλλη πλευρά όμως, παιδιών ανεπιθύμητων που προέρχονται από απερισκεψία και επιπολαιότητα των ανθρώπων που είτε εγκαταλείπονται σε ιδρύματα / μαιευτήρια είτε καταλήγουν αγέννητα σε χωματερές, όσο απάνθρωπο κι αν ακούγεται όλο αυτό. Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες τέτοιων γεγονότων στα δελτία ειδήσεων και με φρίκη κατηγορούμε και δικάζουμε σε μια κοινωνία όπου δεν υπάρχει ούτε σωστή ενημέρωση στα σχολεία, ούτε σε άλλους κοινωνικούς φορείς για να αποφεύγεται αυτό το φαινόμενο.

Είναι και τα χιλιάδες ζευγάρια που προσπαθούν να τεκνοποιήσουν πάση θυσία και με όποιο κόστος και δυσκολεύονται καθώς έχουν αυξηθεί τα ποσοστά αποβολών και γενικότερων επιπλοκών εγκυμοσύνης. Τα παλιά χρόνια όταν ένα ζευγάρι δεν τεκνοποιούσε, θεωρούσε πως ο Θεός δεν τους έδωσε παιδιά και συγκαταβατικά αποδέχονταν αυτήν την απόφαση της μοίρας. Αργότερα κάποιοι πιο εξελιγμένοι έλεγαν πως «δεν ταίριασαν τα αίματά τους ή το DNA τους». Δεν απέχει πολύ αυτό από την πραγματικότητα και μιλάμε με επιστημονικά δεδομένα. Κάποιος γιατρός κάποτε μου μίλησε πολύ παραστατικά για όλες τις αλλαγές που έγιναν στο σώμα μου από τις πολλαπλές εγκυμοσύνες, λέγοντας πολύ παραστατικά, πως σε κάθε εγκυμοσύνη γίνεται εισβολή στο σώμα της γυναίκας ενός ξένου DNA το οποίο «συγκλονίζει» το σώμα και το μεταλλάσσει. Είναι ένα είδος σοκ για τον οργανισμό, γι’ αυτό και κάθε γυναίκα πρέπει να είναι σεβαστή για τον ρόλο αυτό που έχει επιτελέσει.

Γίνονται λοιπόν πολλές προσπάθειες εξωσωματικής γονιμοποίησης και είναι σεβαστό αυτό, μέχρι του σημείου που δεν γίνεται «εμπόριο ελπίδος» και σίγουρα υπάρχουν εύκολες περιπτώσεις, όσο και πολύ δύσκολες. Έχουμε ακούσει για προσπάθειες ζευγαριών όχι μόνο μία αλλά και δέκα φορές μέχρι το επιθυμητό αποτέλεσμα, με πολύ μεγάλο ψυχολογικό και οικονομικό κόστος, το οποίο εξοντώνει οικονομικά πριν έρθουν τα τελικά έξοδα συντήρησης μιας νέας ύπαρξης από τη γέννηση μέχρι και την ενηλικίωση. Έχουμε δει γυναίκες παραμορφωμένες από τις ορμόνες, έχουμε δει περιπτώσεις κατάθλιψης από αποτυχημένες απόπειρες. Γυναίκες που έφτασαν 50-55 ετών μέχρι να ζήσουν το όνειρο της μητρότητας και (ας μας συγχωρέσουν γι’ αυτό), δεν αποτελούσαν και το καλύτερο θέαμα. Το θέμα εδώ είναι και η υγεία και η ηθική και θα εξηγήσω παρακάτω. Όσον αφορά την υγεία, ο καταιγισμός του σώματος με ορμόνες και φάρμακα, έχει αποδειχθεί ότι χρόνια μετά γεννά καρκίνους και επομένως υπάρχει μία θυσία εδώ, μια ζωή εδώ για μία άλλη. Και δεν υπάρχει απτή απόδειξη για την πλήρη υγεία αυτών των παιδιών, καθώς και αυτά εκτίθενται στις ίδιες ουσίες. Δεν ξέρω αν αξίζει τελικά όλος αυτός ο πόνος για όλη αυτήν την ανθρώπινη ματαιοδοξία. Είναι τελικά αυτοσκοπός η απόκτηση ενός παιδιού? Όσον αφορά το ηθικό κομμάτι, πόσο ευχάριστο είναι για ένα παιδί να συνειδητοποιήσει ανοίγοντας τα μάτια του πως οι γονείς του είναι τόσο ηλικιωμένοι πια που δεν έχουν αρκετή δύναμη να τρέξουν ξοπίσω του στις δραστηριότητές του και δεν θα προλάβουν να ζήσουν όλα του τα επιτεύγματα? Και γιατί είναι τόσο ματαιόδοξοι, που θέλουν να του χαρίσουν μια ζωή μοναχική, χωρίς αδέλφια, σε ένα περιβάλλον υπερπροστατευτικό, έχοντας πάντα κατά νου όλες τις θυσίες που υπέστησαν για να του χαρίσουν αυτήν τη ζωή?

Κάνοντας το συνήγορο του διαβόλου κι έχοντας δει πολλές γυναίκες ή και ζευγάρια που δεν μπορούν να ξεπεράσουν το «εγώ» τους αρκετά ώστε να περάσουν στο «εμείς», που θέλει πολύ δρόμο για να το επιτύχεις και τρομερή αυτογνωσία και ωριμότητα, πιστεύω ακράδαντα πως πρέπει να «αφουγκραζόμαστε» τη φύση, το σώμα μας, τις συνθήκες μας, το περιβάλλον μας, ίσως εν τέλει και την Ανώτερη Δύναμη που μάλλον αποφασίζει για τις ζωές μας, πολύ πριν εμείς κάνουμε σχέδια. Οι αρχαίοι μας πρόγονοι την υπεροψία την έλεγαν «’Υβρις»…